Yeni Şafak yazarı İsmail Kılıçarslan, “Başörtülü bayanlar niye başlarını açıyorlar?” sorusunun son günlerde yine ayyuka çıktığını yazdı.
“Öncelikle ‘baş açma trendi’nin had safhaya ulaştığını söylemem gerekiyor” diyen Kılıçarslan, yakın-uzak etrafındaki herkesin, başını açan ya da açmayı planlayan en az bir kişi tanıdığını söylediğini yazdı; “Yani o denli “aslında o kadar da çok değil yahu” diye karşılayabileceğimiz bir durum yok ortada” dedi.
Kılıçarslan “Başörtülü bayanlar niye başlarını açıyorlar?” sorusunu şöyle yanıtladı:
İlk karşılığım şu: Seküler hayat biçiminin kuşatıcılığına ve davetine karşı koymak hiç kolay değil. Gerek kültür sanayisinin kodladığı hayat üslubu, gerek çağdaş hayatın kodladığı “özgürlük” tarifi, gerekse “ancak birbirine benzeyen, hatta birbiriyle aynılaşan kimlik ve duyarlılıklarla rahat edilebileceğini savunan mono hayat diskuru” epey çeldirici.
Bir diğer kimlikle, hatta ‘öteki’ olarak tanımlanarak yaşamak en kolayından ‘zor’ geliyor olabilir başörtülülere artık. Bunu elbette anlamam lakin bunda anlaşılmayacak bir şey olmadığını da bilirim. ‘Öteki’ olarak tanımlanmaktansa ‘kaynayıp gitmek’ daha cazip geliyor olabilir insanlara.
İkinci karşılığım hiç değişmedi yıllar içerisinde. Türkiye’deki din lisanının sertliği ve sorumluluğu bütünüyle ‘sembol düzeyi’ne indirgeyen baskıcılığı en çok başörtülü bayanları etkiliyor olabilir. Başörtülü bayanlar sosyolojik olarak köşeye sıkışmış hissediyor olabilirler kendilerini. Yok, makyaj yapmasıydı, yok bone takıp takmamasıydı, yok ‘bileğin göründü’, yok ‘yolda yürürken dikkat et’ cümleleriydi, yok ‘sen başörtülüsün, şunu şunu şöyle yap’ diyerek daima parmak sallanmasıydı derken ve üstelik bu erkeklere yapılamazken bayanlar başörtüsünün getirdiği ekstra sorumluluğu da başörtülülere yöneltilen ekstra tenkitleri de daha fazla taşımak istemiyor olabilirler.
Açık konuşmak gerekirse yıllardır ‘dindar erkekler’ sorunu yaşıyor olmamıza karşın bütün ‘yozlaşma’ sorunlarını başörtülü bayanlar üzerinden konuşmayı tercih ediyoruz. Zira başörtülü bayanlar doğal olarak ‘işaretli’ ve üzerlerinden ahkâm kesmek çok kolay.
Üçüncü karşılığım biraz sıkıntı bir karşılık lakin bence en hayatisi bu. Gündelik hayatın siyasetini üretmek konusunda âlâ bir imtihan vermediğimiz çok açık. Hayatın doğal akışına da, hayatın ürettiği doğal sevince de inanılmaz bir aralık koymaya ve bunun ismine ‘dindarlık’ demeye devam ediyoruz. Meğer bunun ismi dindarlık değil ekseriyetle yobazlık bence.”
“Yanlış anlaşılmasın. Ne aklileştirmeye çabalıyorum bu trendi ne de onaylıyorum” diyen Kılıçarslan, “Sadece anlamaya çalışıyorum ve anladığım şey bence çok açık: Baş edemiyoruz çağdaş hayatın dayatmalarıyla. Ve bunun tahlili başını açan bayanlara çemkirmek de değil onlara büyük bir anlayış göstermek de. Tahlil diğer, farklı bir yerde. Tahlil sokağın ve gündelik hayatın tam ortasında fakat biz bunu yıllardır ıskalıyoruz. Politik bakımdan iktidar olmanın her şeye yetebilecek olduğunu düşünen bir ahmaklık geliştirdik yıllar içerisinde ve bu hem politik iktidara hem de sosyolojimize büyük, tanımı ve tamiri çok sıkıntı yaralar açıyor. Hepsi budur” değerlendirmesinde bulundu.
Yazının tamamını okumak için