Birgün Gazetesi müellifi Oğuz Oyan, “CHP hâlâ AB pazarlıyor!” başlıklı bir yazı kaleme alarak, Türkiye-AB ilgilerinin global düzlemde en uzun sürmüş, hatta hiçbir emsal örneği bulunmayan bir milletlerarası oyalama/aldatma bağlantısı olduğunu ve bu ilginin tarihe geçtiğini yazdı.
Türkiye’nin Avrupa Birliği (AB) sürecini geçmişten bugüne yazısında aktaran Oyan, “60-61 yıllık bir ilgi var. Lakin bağ neredeyse platonik bir seviyede kalmış, ortada kelam kesmeler olmuş, bazen nişanlılık var üzere yapılmış ancak evlilik hiç planlanamamış. Bilumum Doğu Avrupa ülkeleri onlarca yıl sonra tam üye yapılırken Türkiye’nin bu çerçevede ismi bile geçmemiş” dedi.
GÜMRÜK BİRLİĞİ SONRASI AB-TÜRKİYE İLİŞKİLERİ
Oyan, Türkiye-AB bağlantılarının üyelikle sonuçlanmasının artık gündem dışı olduğunu vurguladı. Türkiye’nin Gümrük Birliği (GB) girişine kadar olan tarihi süreci aktaran Oyan, o tarihten günümüze kadar olan süreci ve AKP periyodunda yaşananları şu sözlerle aktardı:
“Türkiye’nin siyasetçileri ise, başta periyodun koalisyon ortakları olmak üzere, GB rejimine geçişin ‘başarısını’ kendilerine mal etme ve bunu tam üyelik yolunda muazzam bir adım olarak pazarlama derdindeydiler. Refah Partisi devrinde yer yer eleştirel pozisyon takınıyormuş üzere yapan siyasal İslamcı hareketin AKP koluysa 2002’de iktidara hazırlanırken en AB’ci kesilen taraf olacaktı! Bu aldatmacanın doruğa çıktığı periyot, 17.12.2004 doruğunda Başbakan Erdoğan’ın Brüksel’de ‘imtiyazlı ortaklık’ denilen düşük statülü bir ilgiyi de içeren ‘açık uçlu’ müzakere süreçlerine evet dediği ve Güney Kıbrıs konusunda oduna zorlandığı bir karara imza atması olacaktı. AB açısından, GB sonrasında Türkiye’den alabilecekleri artık tamamlanmıştı. Güney Kıbrıs Rum Cumhuriyeti AKP’nin onayıyla AB’ye girebilmiş, Türkiye açık uçlu bir müzakere sürecine razı edilebilmişti. Tam üyelik sürecinin AB açısından sonuna gelinmişti. Lakin Tayyip Erdoğan, Brüksel fatihi olarak gündüz vakti havai fişekler atılarak karşılanacaktı; Türkiye toplumunun sömürülmesi artık yerli siyasetçilere bırakılmıştı.
Toparlarsak, AB tarafı Türkiye’yi tam üye almak için hiçbir vakit istekli olmadı. 1996’ya kadar ‘istekliymiş gibi’ yaptı; 2004’e kadar da bu güldürüyü kısmen sürdürdü. Lakin sonrasında daha açık oynamaya başladı; Türkiye’nin Birliğe tam üyeliğinin imkânsızlığını 2004 sonrasında çeşitli resmî dokümanlara de taşımaya başladı. Gerçi 2005 sonrasında kimi müzakere fasılları açılarak kelamda ilerleniyormuş üzere yapıldı; lakin hepsi Türkiye’yi Batı çıkarları ekseninde tutabilmek içindi. Bu devirde yayınlanan tüm Türkiye raporlarında IMF/DB programlarını sadakatle uygulayan AKP’ye övgüler düzülmesi de boşuna değildi. 2016’dan itibaren ise artık iştirak müzakereleri göstermelik de olsa sürdürülemez oldu. Süreci tıkayan AB ülkeleriyken, suçlanan daima Türkiye tarafı oldu (AKP’nin AB’ye mazeret yaratma marifeti farklı bir konudur).
2016 sonrasında ikiyüzlülükte baskın taraf artık yerli siyasetçiler olmaya başlayacaktır. Güya tam üyelik hâlâ mümkünmüş üzere yapmak yahut tıkanmanın yalnızca AKP iktidarından kaynaklandığını sanmak, ‘biz gelirsek tıkanan süreci süratle aşarız’ kof savını sürdürmek, dünya hâkim sistemi içinde yer tutmak konforunun dışına çıkılamadığını gösteriyor. Bir öteki açıdan, hiçbir düzen partisi ‘kral çıplak’ diyemiyor. AB’ye üyelik mümkünlüğünün tükendiğini itiraf etmenin yol açacağı siyasi tartışmayı göğüsleyemeyeceğini düşünen çapsız siyasetçiler bu bulvar tiyatrosunu sürdürmeye kararlı gözüküyor”
“AB NE KADAR DEMOKRAT”
Aktardığı tarihi süreçten sonra “Peki, AB hakikaten ne kadar demokrat?” sorusunu soran Oyan, “Liberallerin, dinci ve etnik kimlikçilerin AB’yi liberal demokrasinin Kâbe’si olarak görmeleri optik bir yanılgıdan ibaret olmayabilir. AKP’de somutlanan siyasal İslamcı siyaset, kendi iktidarını pekiştirmek için AB’yi araçsallaştırabilmişti. Artık artık “demokrasinin” tarifini kendisi yapabilecek duruma geldi. Lakin AB’nin kimlikçi siyasetlerinden, mahallî idareleri ve federatif yapıları destekleyen, Kürt siyasi hareketine her vakit özel bir takviye çıkan, tarikat yapılarını STK olarak gören durumlarından medet uman anlayışlar tükenmiş değil” karşılığını verdi.
AB’nin son periyotta Rusya-Ukrayna ve Filistin – İsrail krizlerinde takındığı tavrı da anımsatan Oyan, birçok AB ülkesinde “ırkçıların/faşistlerin” yükseldiğini, iktidardaki toplumsal demokratların (Almanya, İngiltere) ise barıştan değil savaştan ve soykırımdan yana olduklarını bu sebeple de AB’nin “demokrasi cilasının döküldüğü” bir periyottan geçildiğini yazdı.
ÖZEL’İN AB SÖZLERİ
Oyan bunları anlattıktan sonra sözü CHP Lideri Özgür Özel’in “CHP iktidara gelince, 10 yıl içinde süratle AB’ye üye olacağız” sözlerine getirerek, “bu söylemi nereye oturtacağız” diye sordu. Oyan yazısını şöyle sonlandırdı:
“NATO’nun bir barış değil savaş örgütü olduğu apaçık ortaya çıkmışken, Varşova’daki NATO Parlamenter Asamblesi’nde ‘NATO’nun Doğu Kanadının Güçlendirilmesi’ başlığını taşıyan ve NATO’nun Karadeniz-Ukrayna-İsrail çizgisinde güçlendirilmesi savunulan toplantıda CHP ve DEM ismine katılan milletvekillerinden tek bir itiraz yükselmemesini olağan mı karşılayacağız?”