CHP İstanbul Milletvekili Gamze Akkuş İlgezdi, 2001-2022 ortası çocuk gebelikleri raporunu paylaştı. İlgezdi’nin paylaştığı raporun ayrıntıları şöyle:
Dünya Sıhhat Örgütünce Adölesan Devir olarak tanımlanan 19 yaş altı doğum yapan kız çocuğu sayısı Türkiye’de son 22 senede 2.088.925’e tırmandı. 2022’de ise bir evvelki yıla nazaran yüzde 25 artarak 147’ye çıktı. Bu doğumların yüzde 27,62’si 17 yaşından küçük çocuklarca gerçekleştirilirken 15 yaşından küçüklerin yaptığı doğum sayısı ise 21.087 oldu. “Hokus-pokus” formülünü devreye sokan TÜİK’in marifetiyle 17 yaş altındaki kız çocukları ortasındaki doğum oranı son 22 senede kelamda yüzde 24,49 azalırken, yaş kümesi meçhul doğumlar ise 130 bini buldu. Ülkemizdeki Adölesan doğurganlık suratı hala Avrupa’nın neredeyse iki katı.
TÜİK MANİPÜLE ETSE BİLE VAHİM TABLO ORTADA
TÜİK data tabanında bulunan bilgilere nazaran doğum yapan kız çocuklarının oranı 2021’den 2022’ye, yani yalnızca bir yılda yüzde 25 arttı. Açıklamayıp gizledikleri istatistikler ise çok daha vahim ve çarpıcı.
HERKESİN BİLDİĞİ “SIR”: ERGEN GEBELİKLERİ ARTIYOR
Dünya Sıhhat Örgütü 10-19 yaş ortasındaki insanları “Adölesan” (Ergen/Ergenlikten gençliğe geçen) olarak tanımlıyor. Adölesan gebelikler de bu yaşlardaki gebeliği tabir etmektedir. Adölesan gebelikler “Riskli gebelikler” olarak kabul edilir fakat çok daha geniş bir tıbbi, toplumsal ve toplumsal sorunun göstergesidir. Türkiye’de 2001-2022 ortasını kapsayan 22 yıllık periyotta toplam 2.088.925’e adölesan doğum gerçekleşti.
UTANCIN İSTATİSTİK HALİ: 21 BİN ADÖLESAN HAMİLE, 15 YAŞIN ALTINDA
2001-2022 yılları ortasında adölesan (10-19 yaş) doğumların yüzde 27,62’sinde, annenin yaşı 17’den küçüktü. Daha fecisi ise, 17 yaşın altında doğum yapan 577.049 kız çocuğunun 21.087’si 15 yaşından küçüktü.
EĞİTİM DÜZEYİ DÜŞTÜKÇE, ÇOCUK GEBELİKLER ARTIYOR
Küçük yaşta doğum oranları, aile baskısıyla okutulmayan veya okuldan alınan kız çocukları ortasında artış gösteriyor. 2015-2021 ortasında doğum yapan 15 yaşından küçük 1.546 çocuğun yüzde 50’si, yani 779’u sırf ilkokul mezunuydu. 422’sinin ise rastgele bir okul bitirmediği görülüyor. 5 çocuk ise okuma yazma dahi bilmiyordu. Yeniden birebir periyotta doğum yapan 15-19 yaş kümesine mensup 427.709 çocuktan 2.960’sının okuma yazması bulunmuyor. 58.953’ü herhangi bir okulu bitirmiş değil. Yüzde 74’ü yani 316.867’si yalnızca ilköğretimi tamamlayabildi. Öte taraftan küçük yaşta doğum yapan kız çocuklarının eğitim durumuna ait 2015 öncesine ilişkin bilgi yok. Bu yüzden tabloyu net biçimde göremiyoruz.
ÇOCUK GEBELİKLERİNE “MÜCBİR” DESTEK: EVLİLİĞE MÜSAADE DAVALARI
Yargı erki, kız çocuklarını küçük yaşta evlilikten ve cinsel istismardan korumakla mükellef olmasına karşın “Toplumsal dinamik” mazeretine sığınıyor. Adalet sistemi, çocuğa yönelik cinsel istismarla çaba etmek yerine 18 yaşından küçük olduğu halde hamile kalan çocuklara evlilik müsaadesi verilmesini “Mücbir” yani zorlayıcı sebep olarak görüyor. Bu durum, istismarı hukuken yasallaştırmaktadır. Toplum baskısı, sosyal-zihinsel yozlaşma ve erozyon, istismara uğrayan çocuğu korumak yerine, evlilik müsaadesi yoluyla “Ailenin namusunu kurtarmaya” yönlendiriyor. Bu bakımdan 2012-2021 yılları ortasında mahkemeler tarafından reşit olmadığı halde 129.547 çocuk için “Evlenebilir” kararı verilmesi, aslında istismarın kanun aracılığıyla meşru hale getirilmesi manasına gelmektedir.
KRAVAT İNDİRİMİNE SES ÇIKARMAYAN İKTİDAR…
İstanbul kontratından imzasını çeken, 6284 sayılı maddeyi uygulamayan, eril adaletin kravat indirimlerine ses çıkarmayan iktidar bileşenlerinden çocuğa yönelik istismar olayları ile erken yaşta gerçekleşen evlilikler ve Adölesan gebeliklerinin nedenlerini araştırmasını beklemek gerçekçi değildir. İktidar tüm kültürel ve siyasi kodlarıyla birlikte çocuğa yönelik her türlü istismarın odak noktasındadır.
Erken evlilikler sonucunda ya da cinsel istismarla meydana gelen adölesan gebelik ve doğumlar şimdi ruhsal gelişimini tamamlayamamış kız çocuklarının eğitimlerinin yarım kalmasına, toplumsal pozisyonlarının toplum içinde “görünmez” statüsüne gerilemesine ve ekonomik bakımdan kendisine cinsel, fizikî ve ruhsal şiddet uygulayan erkeğe bağımlı kalmasına yol açmaktadır.
Ülkemizde genç ve çocuk nüfusun fazlalığı, toplumsal, ekonomik, kültürel ve çevresel faktörlerin tesiriyle bu rapora mevzu olan sorun içinden çıkılmaz bir hal almaktadır. İktidar her ne kadar “namus cinayetlerini biz bitirdik” dese de küçük yaşta zorla evlilikler ve çocuk gebelikleriyle birlikte şiddet her gün tekrar üretilmekte ve bilhassa kız çocukları “canlı canlı” cinayete kurban edilmektedir.